Nieuw boek uit

Nieuw boek uit
4321 vragen aan 123 kunstenaars

Interview met Lucas De Man



Interview met Lucas De Man, augustus 2012

Lucas De Man (1982) is artistiek leider van Stichting Nieuwe Helden. Hij is voortdurend op zoek naar het veroorzaken van ‘ont-moeting’, door het creëren van kunstprojecten en ‘urban actions’ in de publieke ruimte. 
Interview naar aanleiding van de opening van de Budafabriek te Kortrijk.

Hilde Van Canneyt: Hallo Lucas, wanneer voelde je voor het eerst theaterkriebels?
Lucas De Man: Als ik eerlijk ben, kan ik me eigenlijk niet herinneren dat ik niet die ‘kriebels’ had. Ik vermoed dus ergens in de baarmoeder.

HVC: De reden dat je voor een regieopleiding en een studie Germaanse talen gekozen hebt, is…
LDM: Germaanse heb ik gekozen omdat iedereen mij aanmaande eerst universiteit te volgen. “Als je daarna nog steeds “iets met kunst” wilt doen, zullen we je de 100% steunen”, zei mijn moeder.
Universiteit is ook niet onbelangrijk omwille van het netwerk. Ik heb nog steeds fantastische vrienden uit die tijd, waarvan er veel heerlijk niets met kunst doen. Ze komen naar mijn werk kijken en ze zijn mijn belangrijkste referentiekader in verband met de kwaliteit van mijn werk.

HVC: Voor we over ‘Zwijneland’ beginnen: wil je nog wat kwijt over je vorige wapenfeiten?
LDM: Oei, moeilijke vraag, want we hebben niet veel plaats hier in dit interview, waarschuwde je mij. Maar ik ben blij te merken dat we steeds meer ook naar Vlaanderen komen met werk van mij of andere Nieuwe Helden, zoals ‘MTGBlont’.
Ik heb vorig jaar ‘Bejaarden en Begeerte’ een twintigtal keer mogen spelen in Vlaanderen en dat beviel me zo dat we in januari, februari en maart weer een twintigtal keer terugkomen met dit project. Ook mijn laatste project voor Varkenland, ‘Dinner with Dad’ – over vaders- komt in het najaar 2013 naar België.
Ik ben echter heel benieuwd naar wat we in de toekomst nog kunnen doen. We gaan een samenwerking aan met de ‘Vooruit’ in Gent en we blijven nauw verbonden met de drie West-Vlaamse huizen ‘Buda’, ‘Vrijstaat O’ en ‘De Werf’. Maar nieuwsgierige mensen moeten maar naar www.stichtingnieuwehelden.nl gaan.

HVC: Je bent de artistieke trekker van het project: ‘Wij, Varkenland/de herinnering, het verlangen en het z(w)ijn.’Het is een creatief onderzoek naar de identiteit, regionalisering en het zoeken/verlangen naar ‘roots’. ‘Wij varkenland’ voert haar onderzoek in acht West-Vlaamse gemeenten tussen september en eind oktober 2012, om als slotsom te eindigen in de producerende finale centra Kortrijk, Oostende en Brugge.
In elke gemeente wordt een theatersolo, een kortfilm, een multimediale installatie én een eigen gemeentelijke ‘identiteitsinstallatie’ gepresenteerd.
Hoe is dit initiatief tot stand gekomen of met andere woorden: wie bedenkt zoiets??
LDM: (lacht) Ik bedenk zo iets, ja. En hoe?
Bij Nieuwe Helden – we zijn nu vier jaar bezig, hebben we vanaf dag één besloten om niet te denken in ‘voorstellingen’ of ‘films’ ofzo, maar in Projecten. Een project vertrekt vanuit een thema of verhaal dat we met een publiek willen delen. Daarna kiezen we de vorm(en) die we nodig hebben om dat verhaal met een publiek aan te gaan. Projecten bestaan uit verschillende delen, verschillende lagen en vaak verschillende disciplines met verschillende kunstenaars en hebben steeds als doel om via de dialoog een ‘ont-moeting’ te creëren in de publieke ruimte. Publieke ruimte kan zowel binnen als buiten zijn, het is de plek waar mensen elkaar - los van privé of achtergrond - kunnen tegenkomen en datgene delen wat ze gemeenschappelijk hebben: hun sterfelijkheid.
Dus: voor ‘Wij varkenland’ vroeg men mij iets te bedenken voor “in den West-Vlaanderen”. Ik heb toen besloten het thema ‘identiteit’ te nemen en daar een project rond te bedenken, waarbij ook veel mensen zelf konden meedoen. Ik wou ook snel een artistieke partner erbij die dingen kon die ik niet kan en zo kwam filmmaker Gilles Coulier in the picture.
Soms bedenk ik projecten en voeren anderen die uit, maar dit keer wou ik het zelf helemaal aangaan. Vandaar dat ik me ook in het avontuur stortte om een theatersolo te maken.

HVC: Jij draait er naast dit toch behoorlijk indrukwekkend varkensuitstapje, jouw hand niet voor om, om zomaar eventjes nog een theatersolo te brengen over de roots, de heimwee en de dromen van de West-Vlaamsche varkensboeren.
LDM: De solo is een uitdaging op zowel theatraal gebied: “maak een kwalitatieve voorstelling die een breed publiek verstaat zonder al te veel compromissen te doen”, als op praktische gebied: “ik speel in zalen, in een stal, in een parochie zaal, enzovoort…”, alsook inhoudelijk: “ik wil zowel mijn eigen verhaal van en naar zijn roots terugkerende 30 jarige man vertellen, als het verhaal van de varkenshouderij van de afgelopen 12 jaar.
Het intense van dit project is dat we twee dingen tegelijk doen. We maken allebei ons eigen werk: de solo, de kortfilm en de installatie. Tegelijk zijn we bezig in de acht gemeenten en drie steden om de installaties daar, het educatieprogramma en de extra lokale programmaonderdelen, te ontwikkelen.
De twee zijn echter belangrijk om elkaar in evenwicht te houden. Het ene zorgt ervoor dat het meer is dan een ‘sociaal-artistiek’ project en het ander zorgt dat mensen verbonden zijn met ons en het thema en dat het meer is dan ‘theater en film’.

HVC: Maar het is nog niet gedaan: in die finalesteden wordt dit programma nog eens aangevuld met een optocht in de vorm van een karavaan van alle gemeenschappelijke installaties.
LDM: Dat klopt. Daar ben ik heel benieuwd naar. Elke stad heeft ook nog eens een heel eigen randprogramma gemaakt.
Het is echter nog een lange weg voor we in die steden staan. Laat ons eerst proberen de acht gemeentelijke installaties te bouwen.

HVC: Om promotie te maken, zijn jullie nu gestart met een roadtrip van Essen in Nederland tot Meulebeke, om met een aanhangwagen – waarop een gouden varken staat te blinken – te voet die kar te trekken als lijfelijke en symbolische daad.
LDV: Dat klopt. Wij wilden absoluut letterlijk terugkeren. Gilles en ik zijn allebei uitgeweken en we wilden - naast omwille van de aandacht (mens en media) - ook vooral een goed begin maken met ons eigen gekozen symbool. Vier dagen trekken is hard en zwaar, maar vooral fantastisch. Je komt in confrontatie met jezelf, met elkaar en met alle mensen die meedoen en langslopen, enzovoort...

HVC: Hopen jullie met dit project iets maatschappijkritisch los te weken bij de West-Vlaamsche menschen?

Ik streef in elk project dat ik begin, naar momenten van ‘ont-moeting’: “niet moeten met elkaar” in de publieke ruimte. Ik streef naar een minder anoniem maken van die publieke ruimte.
Met dit project streef ik naar een ontmoeting van mensen in de gemeenten onderling en door elkaar. Doordat ze samen werken, organiseren, kijken en luisteren, komen ze elkaar tegen en KAN er ont-moeting plaats vinden.
Daarnaast streef ik natuurlijk ook naar ‘een delen’ van het thema identiteit. Ik hoop dat mensen meekrijgen dat dé West Vlaamse identiteit an sich niet bestaat. Dat ‘Wij Varkenland/de herinnering, verlangen en het z(w)ijn’, voor iedereen anders is, soms zelfs per dag verschillend, maar dat dat wel is wat ons bindt, ons laat samen wonen.

HVC: Om af te sluiten: Lucas De Man + toneel =
LDM: Twee keer hetzelfde.

HVC: Het leven – (min) toneel =
LDM: Een wereld zonder mensen, dieren en natuur, want iedereen ‘is’/’speelt mee’.

HVC: Dromen die waarschijnlijk toch nooit uitkomen… ?
LDV: Hoezo? Niets is onmogelijk! Dingen zijn waarschijnlijk of onwaarschijnlijk, maar nooit onmogelijk!

HVC: Tot op de varkensstoet!

statcounter